Een kleurrijke menigte, vol energie, met trommels, fluitjes en grote spandoeken verzamelt zich aan het begin van de Istikalstraat in Istanbul. Net als bij andere protesten voor vrouwenrechten is er een enorme politiemacht aanwezig. Elke zijstraat is afgesloten met hekken met daarachter een peloton agenten, compleet met helmen en schilden.
Zingend en schreeuwend begint de massa te lopen. Halverwege de straat heeft de politie een barricade opgeworpen met daarachter een waterkanon. Afgewisseld met feministische leuzen klinkt steeds luider: ‘Open, open, open de barricade.’ Wanneer de politie de demonstranten verhindert verder te lopen klimt iemand met een transgender vlag omhoog. Al rammelend worden vervolgens de hekken omvergetrokken. De politie reageert met traangas. Kuchend en met de handen voor de ogen rennen de mensen terug. Zodra de ogen stoppen met tranen en de ergste hoest voorbij is, schreeuwen ze net zo hard weer verder.
Hoewel de vrouwelijke demonstranten niet bang lijken te zijn voor de politie, vertelt studente Selina Çelik dat er onder vrouwen in het dagelijks leven wel degelijk veel angst is. ‘Wij zijn hier vandaag omdat we niet willen dat vrouwen vermoord worden. Turkije is een gevaarlijk land voor vrouwen. We willen niet bang hoeven zijn als we ’s avonds in het donker alleen naar huis lopen.’